Oostende, van winderige boulevard tot cultureel feest (gelardeerd met jubelende smaakpapillen)

Rock Strangers door Arne Quinze, op de Zeedijk van Oostende

'I'm an orphin at the moment and Oostend is my orphinage. There would be places that I would probably rather be. But I probably I need to be here.' (Marvin Gaye)

Via Toerisme Vlaanderen kreeg ik de uitnodiging om twee dagen naar Oostende te komen, want daar waren twee tentoonstellingen geopend die het wellicht waard waren om voor af te reizen. Bij Oostende dacht ik in eerste instantie aan: hoogbouw, grandeur uit het verleden, verlopen toeristen en goedkope frietkotjes. Een beetje de Belgische variant van het Scheveningen effect...
Maar toen ik me verdiepte in de tentoonstellingen- dacht ik: ' mh, misschien toch de moeite waard om heen te gaan...' En het leek me ook spannend om mijn vooringenomenheid te testen met wat er werkelijk te beleven en te zien is. En ja, toen ik vanaf het station liep werden sommige vooroordelen direct bevestigd- Vlaamse toeristen kuierden breeduit over de stoep, een zeer waterig zonnetje vergezeld van een frisse wind deden mij een beetje bibberen, veel hoogbouw en overal friet- en viskotjes langs de straat (met de overigens grappige teksten als ' bij vishandel Lima is alles prima') toverden op de een of andere manier toch een glimlach op mijn mond.
Ik werd echt enthousiast toen ik de grote felrode installatie zag van Arne Quinze op de boulevard. Wow, die tegenstelling van dat kunstwerk: de reusachtige omvang en hardheid van de grote stalen blokken die je tegelijkertijd het gevoel geven dat je naar ingedeukte vederlichte kartonnen doosjes kijkt, die de wind elk moment kan optillen en naar je toe kan blazen....verbazing, opwinding en verwondering.

mu.ZEE

Links (met glas) E.L.T Mesens met onder andere het echtpaar Duchamp

Een ietwat ingewikkelde naam voor een mooi instituut....gevestigd in een oud warenhuis. Het mu.ZEE toont tot en met 11 november 2013 'Het sterrenalfabet van E.L.T. Mesens. Dada en surrealisme in Brussel, Parijs en Londen.'  Mesens (waar ik overigens eerder nooit van had gehoord) was één van de grote surrealistische netwerkers en kunstenaars uit de Belgische en internationale kunstscène. Als je kunstenaars uit die tijd als bakstenen ziet, zou je Mesens het predikaat cement kunnen geven. Als kunstenaar was hij niet onverdienstelijk maar zijn grootsheid ligt vooral in het verbinden en promoten van allerlei kunstenaars als curator, galerist en vertegenwoordiger. Hij gaf bijvoorbeeld René Magritte zijn internationale bekendheid en liet Engeland kennis maken met het surrealisme.
Door het verhaal van directeur en conservator Philip van der Bossche en het zien van zoveel mooie en interessante werken bij elkaar werden er luikjes geopend in mijn hoofd waarvan ik even was vergeten dat ze er zaten. Van de prachtige Belga reclame door Magritte, een indrukwekkend simpele tekening door Picasso tot de aantrekkelijke naakte dame van Modigliani, maar ook kleine gedichtjes, foto's en teksten. Conservator Van der Bossche vertelde dat Mesens werk als 'superpromoter' op de achtergrond en diens belangrijke rol als handelaar en vriend in een kunstenaarsgroep heel goed past bij hoe wij nu naar kunst kijken en wat wij belangrijk vinden. Ik kreeg gelijk associaties bij de veranderende rol van de curator- van steeds minder wetenschappelijk onderzoeker naar netwerker, verbindingen legger en schatgraver.Ik vraag me naar aanleiding van deze tentoonstelling eigenlijk af of die verandering wel zo groot is (Mesens' werk zou nu ook nog vooruitstrevend genoemd kunnen worden)  en of beide soorten curatoren al niet veel langer naast elkaar bestaan - zonder elkaar uit te sluiten, maar dat in de golfbeweging van de tijd - er dan weer meer aandacht is voor de ene soort- dan weer voor de andere soort.

Directeur en conservator Philip van der Bossche

L'esprit au service de la raison- een gedichtje

L'esprit au service de la raison

Chez nous quand il fait chaud, on s'met le Q dans l' O

Vrij vertaald:

De geest in dienst van de rede

Als het warm is bij ons, plaats men de kont (Q) in het water (O)

Modigliani

Fort Napoleon, erfgoed meets culinair

Ja...waar Belgen goed in zijn...mode, cultuur maar vooral culinair! Ik zeg: 'De garnalen croquetten in het restaurant waren zeker niet aan de kleine kant!' (vrij naar Vaandrager). Geen Vlaamse lunch zonder wijn en geen Vlaamse lunch zonder voorgerecht. Ze nemen echt de tijd voor hun 'dejeuner'. Zo ook in het omgebouwde en gerestaureerde Fort Napoleon waar je kunt komen door met de veerpont over te varen naar het Oostelijke deel van Oostende.

Tong a l'Ostendaise

Pik ook even de tentoonstelling van popfotograaf Bob Gruen (t/m 15-9-'13) mee in het fort!

Vanaf het terras Fort Napoleon, kunst, oud havengebied en Oostende skyline

Een Oostends biertje op de boulevard

Bistro Mathilda bij het Casino kookt duurzaam en lekker

Venetiaanse gaanderijen- nog een cadeautje

In de Venetiaanse Gaanderijen bezocht ik de tentoonstelling: 'Bonjour Ostende, Oostende in de internationale kunst'.
Hoewel er veel prachtig werk hing uit diverse perioden uit de kunstgeschiedenis- stroomde mijn hart vol van het werk van hedendaags kunstenares Lili Dujourie. Een simpele maar aangrijpende videoinstallatie ' Il fait dimanche sur la mer' van het strand van Oostende. Op 7 schermen toont zij per weekdag een stuk van het strand in Oostende van uit haar appartement. 6 schermen staan stil en op een (namelijk die correspondeert met de juiste weekdag) zie je beweging en je hoort de golfslag. Mensen lopen over het strand; alleen, stelletjes en gezinnen. Vanaf een afstandje bekijk je ze- net ver genoeg om niet echt te kunnen zien wie het zijn, maar juist weer nabij genoeg om hun gedrag te herkennen. Ik kon me verliezen in de mensen die ik zag (eenzame wandelaar, baasje, moeder, verliefd stel) en wegdromen onder het geluid van de monotone golfslag.

Het is natuurlijk altijd heerlijk om een beetje extra verwend te worden. Xavier Tricot, samensteller van de tentoonstelling ontving ons vriendelijk en leidde ons rond. na afloop nodigde hij ons uit op het prachtige terras voor een cava....als een Belgisch prinsesje op het terras- voelde ik me even!

Samensteller Xavier Tricot leidt rond

James Ensors blik op een drukke dag in Oostende

 

Terras van de Venetiaanse Gaanderijen

 Ontdekking van een onverwacht paradijsje

De mooiste ontdekking was voor mij het havengebied aan de oostkant- ontsloten door een gratis veerpontje- rond de vuurtoren en het visserij dok.Als gevolg van de economische crisis die vooral de visserij hard treft, ligt het gebied deels braak. Hier ligt de dronkenlap op een betonnen stoepje, staat de werkman in ketelpak met pet het dek te verven, liggen de kapotte visnetten in een hoek, staat een half omgevallen dok te wachten op reparatie en staan de bunkers leeg. Een rauw gebied- rommelig maar tegelijkertijd zoveel te zien, ruiken en ervaren.

Edith in de haven van Oostende

Het Vistrapje- een vismarktje aan de westkant van de haven

Hee- da's handig!

Het houten dok - Oostelijk havengebied

Vergane glorie

Hee, een Volvo!

Oostende bleek uiteraard veel sprankelender en verrassender dan ik me had voorgesteld. Wie voorbij de eerste lelijkheid kijkt, kan veel ontdekken...in de eerste plaats veel cultuur, maar ook dansen in La Fayette, winkelen in de vele boetieks, eten in de prachtigste restaurants, zich verliezen in de historie van WO I en II, of gewoon pootje baden in het blauwgroene water- mits het weer het toelaat. Nu begrijp ik opeens waarom schrijfster en kunstenares Charlotte Mutsaers hier een pied-à-terre heeft of waarom popartiest Marvin Gaye hier een tijdje verbleef en rust vond om zijn superhit Sexual Healing hier te schrijven. Weg met de lelijkheid, vooruit Oostende!