Aan het einde van zo'n veld staat het huis van André Smits. Achter een rijtje bomen.
André himself is er niet. We hebben een sleutel. Hij is op zijn never ending roadtrip om kunstenaars te fotograferen. Dat project heeft hem nu naar China gevoerd en wij mogen slapen in zijn huis, een kunstwerk op zichzelf.
Een paar jaar geleden zei hij zijn baan op en fotografeert kunstenaars en galleristen en andere mensen die met of voor kunstenaars werken. Een ander leven: met een missie, misschien veel eenvoudiger maar niet gehinderd door verplichtingen. Op de muren van zijn huis zijn hun namen te vinden. Via een van hen komt hij weer in contact met anderen. Op de muren, meen ik de connecties te kunnen ontwaren, gekoppeld aan de plekken waar ze verblijven.
Vorig jaar fotografeerde hij mij ook. Op de rug in mijn kantoor- zoals zo velen voor mij en na mij. Een mooie ontmoeting. Nu slaap ik in die ontmoeting. Met een paar kinderen. Als ze moe maar voldaan in hun bedden liggen, lezen ze de namen voor van de muur- ook die van 6 jaar die net kan lezen. Beetje wennen dat huis, maar misschien wel leuker dan een Center Parkshuisje...
