Voor wie schrijven we ze eigenlijk, die tentoonstellingsteksten? Voor de bezoeker, zou je zeggen, want we willen publieksgerichte teksten schrijven. Mooi antwoord, maar klopt dat eigenlijk wel?Waar doen we het anders voor?
Er zijn verborgen agenda's. Geef het maar toe... We schrijven niet altijd alleen voor het museumpubliek. Vaak zijn er andere belangen. We schrijven bijvoorbeeld ook voor onszelf, omdat we naar erkenning streven. 'Ik ben namelijk een erudiete conservator en tentoonstellingsmaker', toch? Dat is schrijven met de angst dat anderen ons zullen onderschatten.
Teksten krijgen soms een andere vorm of inhoud omdat onze directeur of onze collega's bepaalde opvattingen willen terugzien. Of er zijn verwachtingen van de bruikleengever en verzamelaar die ons de werken heeft uitgeleend. Óf we schrijven met de gastconservator in het achterhoofd. Óf omdat we zelf stokpaardjes en missies hebben waar de gemiddelde bezoeker helemaal niet op zit te wachten.
En als we dan oprecht schrijven voor de museumbezoeker: wie is die bezoeker en wat wil die eigenlijk? (wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten