Stil zitten als je geschoren wordt

In een tijd van beurskrach en een eventueel aankomende recessie is het spijtig te moeten merken dat ook de kunstwereld zich in crisis bevindt. En dan heb ik het niet over de naderende bezuinigingen of teruglopende bezoekcijfers als gevolg van het ongunstige economische klimaat. Of een vette sponsor die zich terugtrekt. Nee, twee opmerkelijk negatieve berichten uit de kunstwereld las ik deze week.

Het ene artikel berichtte dat de politie bij de pseudokoop van de vijf gestolen schilderijen uit het Frans Hals Museum ruim 8 ton kwijt is geraakt. Wow 8 ton! Daarvan kun je heerlijk rentenieren op een mooi eiland. Nu gaat het toch al niet zo goed bij de politie op financieel gebied, maar met die acht ton hadden mooie plannen verwezenlijkt kunnen worden. Een mooie educatieve studio, die lang verlangde aankoop of toch een verbouwing van de entree...
Het andere artikel stemde ook niet optimistisch: het Rijk is meer dan 3000 kunstwerken kwijt. Nu krijgen we niet alleen depressief nieuws van de economieredactie maar óók nog van de kunstredactie. Of komt het omdat positieve berichten geen nieuws kunnen vormen? En omdat we zelf meer beren op de weg zien dan er werkelijk zijn?
Vincent Icke had er gisteren in DWDD een mooie reflectie op met hulp van een Bommelstrip (helaas geen filmpje van kunnen google-en): 1. de kredietcrisis is een mening 2. het monster, lees de crisis, zijn wij zelf. Misschien geldt dat ook wel voor de kunstcrisis? Laten we het hopen dan gaat het vanzelf weer voorbij. Stil zitten als je geschoren wordt, zeggen ze dan.