'Museums have valuable content and curators are becoming more like journalists', hoorde ik gisteren Sebastian Chan- Head of Digital, Social and Emerging Technologies at the Powerhouse Museum- zeggen tijdens PICNIC10
Toekomst van musea
Dat zette me aan het denken. Musea vertellen verhalen, zoals journalisten dat doen. Ik besloot programma te hoppen tijdens PICNIC en me aan te sluiten bij de journalisten en hun programma te volgen over The Future of Journalism. De problemen waarmee journalisten worstelen blijken veel overeenkomsten te vertonen met de veranderende rol van het museum, en vooral van de rol van conservatoren en educatoren daarbinnen.
Het museum zal niet verdwijnen, is mijn idee, maar zal wel op andere manieren haar verhalen gaan distribueren. Met de komst van e-reader, iPod, iPad en mp3 spelers zien we hoe het boek, het tijdschrift en de krant en nieuwsmedia worden opnieuw uitgevonden. Wordt het museum ook opnieuw uitgevonden?
Musea als mediaplatform
In de eerste plaats zijn de museale verhalen meestal verpakt als een tentoonstelling, maar ze geven ook boeken uit, maken films, of zelfs een televisieserie. De traditionele media maken plaats voor nieuwe platforms. Bovendien maken musea al langer gebruik van communities om mee samen te werken. De rol van de traditionele conservator is daarom langzaam aan het verschuiven. De conservator doet onderzoek, heeft vakkennis, maar moet zich meer en meer verdiepen in het publiek aan wie het verhaal verteld wordt en op welke manier. Kennis moet worden omgezet in verhalen.
Conservator nieuwe stijl
De conservator nieuwe stijl moet verschillende talenten hebben, die niet zuiver en alleen wetenschappelijk zijn. Want behalve verhalenverteller, moet hij of zij ook zich verdiepen in de doelgroep, de nieuwe online platforms aanvoelen en willen bedienen en ondernemend zijn. Mediaspecialist Rafat Ali spreekt van nieuwe vormen van storytelling en user experience. Deze competenties gelden even zo zeer voor de journalist als voorde conservator.
Hoeveel talenten moet een persoon in zich verenigen om dat allemaal te kunnen bewerkstelligen? Dat is bijna onmogelijk. Het gaat vooral om een nieuwe mindset waarbij de conservator echt niet verstand hoeft te hebben van alles, maar wel de juiste mensen om zich heen weet te verzamelen om het verhaal op de juiste manier bij de juiste mensen te brengen. Of vraagt dat om een nieuw soort opleiding voor de conservator?
4 opmerkingen:
Hoi Femke!
Goede post! Dank!
Groeten, Vera
Mooie analyse en vergelijking!
Wat ik echter maar al te vaak mis in dit soort beschouwingen is dat het om mensen en dingen gaat in musea. Verhalen vertellen is prima. Dat kan online, in kranten, op TV of op de radio. Maar de echte kracht en talent van een moderne conservator zit hem in het real time, real life verleiden van zijn/haar publiek. En of dat nou kleuters, oude opa's of professionals zijn... Daar draait een goeie conservator zijn hand niet voor om (-:
Dank voor jullie opmerkingen!
Redcurator: ik zie het verhalen vertellen als een soort stroom (en helaas kan ik dat hier niet tekenen- zou ik het liefste willen) waarbij je links het museum en alle objecten ziet(en ook alle andere input die je als conservator kunt vinden off- en online), de conservator als het grote doorgeefluik/filter/etc en dan rechts alle verhalen en het publiek.
Een van de media experts zei overigens- en dat was ook erg interessant- dat je niet meer aan audiences moet denken maar aan communities- zoals jij in je reactie omschrijft.
Nu ja, je merkt al...teveel inspiratie om hier kwijt te kunnen, maar wellicht voer voor nieuwe posts of gesprekken :)
Interessante post. Ik denk niet dat musea zozeer mediaproducenten worden: musea (in de vorm van gebouwen) leren beseffen dat ze zelf een vorm van media zijn, en dat die vorm niet voor alle doelstellingen de meest geschikte vorm is. Maar dat terzijde.
Ik geloof niet dat het onmogelijk is voor een 'nieuwe stijl' conservator om al die talenten die je beschrijft in zich te verenigen. Daarmee ga je voorbij aan een steeds grotere groep, vaak jonge conservatoren die zowel de juiste mindset als skillset hebben. Het ontbreekt helaas alleen vaak aan de stimulans voor hen om hier gebruik van te maken. Hoeveel musea prikkelen hun conservatoren nu echt om met nieuwe vormen van media aan de slag te gaan, het publiek op te zoeken?
Vaak krijg ik het gevoel dat de conservator al bij voorbaat opgegeven is in deze verandering. Terwijl ze juist de perfecte persoon zijn om deze vorm te geven. In mijn organisatie organiseer ik regelmatig momenten waarop onze conservatoren en de "nieuwe media mensen" bij elkaar komen en elkaar laten inspireren rond allerlei onderwerpen, zowel op het gebied van innovatie als op het gebied van inhoud. De vragen en discussies die hieruit voortkomen bewijzen voor mij dat de conservator wel degelijk al klaar is voor de toekomst.
Een reactie posten