DIY, professionele ontwikkeling voor museumnerds

Op de een of andere manier (en dat zou heel goed aan mij kunnen liggen)- spreken de bijeenkomsten van de Nederlandse museumvereniging mij meestal niet zo aan...terwijl ik mijn tijd verdoe met grappige sites als When you work at a museum, vergeet ik mezelf bij te scholen en verder te ontwikkelen (nou ja.... een béétje overdrijven mag altijd in een blog).
Ik vond een handig- Do It Yourself (DIY): 'hoe wil ik me ontwikkelen' plannetje bij de Engelse Museums Assiociation. Het is eigenlijk bedoeld voor stagiaires, maar het kan je helpen weer even op het juiste professionele spoor te komen, zonder dure coaching, ingewikkelde cursussen of uitgebreide congressen.
Interessant genoeg om even te delen:How to write a professional development plan.
En nu: Focus, focus, focus....zeg ik tegen mezelf!

Tale of two cities

Nils Norman, Pituresque Sketches naar Léon Becker (1826-1909), bij de doorgang naar Kattevennen, Nationaal Park Hoge Kempen

....en zo reden we Hasselt, België binnen voor een mooi weekend kunst en cultuur snuiven. Even gniffelen en bedenken hoe een Mercedes type Billen eruit zou zien. We kwamen voor de Unie Hasselt-Genk een bijzonder zusterstedenproject in de openbare ruimte. Mooie aan het project is dat het duurzaam is opgezet; niet zo maar een beeldententoonstelling in de open lucht of een nieuw kunstwerk hier of daar.... een project waarbij toerisme, aankoopbeleid, participatie en sitespecifiek produceren worden samengebracht. Nadeel was wel dat nog niet alle kunstwerken af waren, maar er was genoeg te zien en ontdekken- ook buiten de kunst om. De bescheiden introductie op de Unie in Z33 gaf uitleg over de achtergrond en organisatie van zo'n grootschalige onderneming. En je kon ook zelf aan de slag. Er was een spel om de bezoeker meer inzicht te geven wat er allemaal komt kijken bij zo'n project....dus we hebben zelf ook even gespeeld, zoals je op de screenshot kunt zien....

Aan de slag bij Z33

Z33 de organiserende partij van de Unie Hasselt Genk bevindt zich op een mooie plek, in een begijnenklooster, midden in het fijne Hasselt. En passant bekeken we ook wat werken van Leon Vranken daar. Prachtige werken zaten ertussen waarbij, net als bij de Unie, de locatie het startpunt was van het werk. De binnenhuis fontein Flowing Line was speciaal gemaakt voor deze plek en gaf gelijk een 'wow-gevoel'.  Het me deed denken aan een kinderboekje dat ik ooit had waarbij de kerstboom niet in het huis paste en er een gat in het plafond werd gezaagd om de piek te plaatsen.

Bij de top van de Flowing Line, Leon Vranken

 

Verder mag je niet missen in Hasselt: de drie ellipsen van Felice Varini. Die kun je alleen (en het liefste onder het genot van een drankje) zien vanaf het panoramische dakterras van het Radisson Blu hotel. Drie zilverkleurige cirkels zijn dwars over de daken van de stad getrokken. Woonhuizen, monumenten en de kerk zijn met elkaar verbonden- alsof ze allemaal in een kringetje dansen, de rest van de stad buitensluitend.

En ook niet te missen is het werk van Rinus van der Velde die zijn imposante 'Nachtwachtachtige' houtskoolschildering baseerde op het oudste volkscafé Cambrinus van Hasselt. Ik kreeg bij het zien ervan gelijk associaties met Brel, de geur van verschraald bier en zweet. In het café zelf namen we ook een kijkje én een pintje. Van een vriendelijke Vlaming kregen we uitleg over het plaatselijke -voor mij niet te volgen- bingospel. Ik bakte er uiteraard niks van maar dat mocht de pret niet drukken. Hieronder een impressie van de keuvelende mannen op een zwoele zomeravond.

Zoro Feigl

Op het station van Genk stonden op zondag al twee fietsen voor ons klaar om de groene omgeving te ontdekken. Je bent zo een halve dag verder als je daar aan het fietsen slaat en af en toe toch wel wat moet zoeken naar de precieze locatie van de kunstwerken, overigens wel  bijgestaan door zeer hulpvaardige Genkenaren .Al fietsend door de bosrijke omgeving werden we verrast door soms meer ingetogen kunstwerken zoals de Rock Show, een indrukwekkende herinneringsplaats van Erik Odijk en co, maar de mooiste verrassing was toch wel het monster van Loch Ness dat zich in het Molenvijverpark leek te hebben verschanst (Zoro Feigl- Beneath the Surface). 

Erik Odijk

We fietsten verder en staan opeens onder een viaduct. 'Mooooiiiii!' roept een peuter met twee paardenstaartjes bij haar moeder achterop. Haar stemmetje echoot in de tunnel. Dat moest kunstenaar Nils Norman eens weten! Ook kinderen worden blij van zijn meer dan levensgrote insecten. De muurschildering Picturesque Sketches vind je op een van oorsprong lelijke plek tussen de Heemtuin en het bos. We stappen af en bekijken de schilderingen en verheugen ons op de blije blikken van de meeste voorbijgangers die het werk zien.

Kortom de Unie Hasselt Genk is een aanrader voor wie eens een weekendje weg wil en zich wil laten verrassen. Verwittig u er wel van te voren via de website of zich er ter plaatse van welke kunstwerken wel of niet af zijn- maar mocht u toch een keertje voor niets zijn omgefietst; laat u verrassen door de natuur, culinaire uitspattingen of de zeer vriendelijke plaatselijke bevolking. Wij waren bijvoorbeeld op zoek naar het werk van Krijn de Koning maar liepen bij toeval het openluchtmuseum Bokrijk in (zonder kaartje en zonder dat we het zelf doorhadden). Het werk hebben we niet gevonden maar we hebben ons wel uitstekend vermaakt. Het weekend was dus een waar genoegen!

met dank aan Toerisme Vlaanderen

Art Basel 2014 - Maiden Voyage

Ik was maagd, tot voor kort....- ja, een.....'Art Basel Maagd'. Daar is vorige week verandering ingekomen. Ik mocht mee met een vriendin/vakgenoot naar de opening van Art Basel- de grootste en belangrijkste kunstbeurs of ' the world's premier modern and contemporary art show', zoals ze zelf zeggen. Art Basel heeft ook hetzelfde concept in Miami en Hongkong, inmiddels. Maar wij waren dus 'gewoon' in Basel. Ik was nieuw dus ik liet me graag (ver)leiden en verbazen.

Ik heb de meest fantastische kunstwerken gezien van een supermooie Willem de Kooning, een onweerstaanbaar grote Xu Zhen, een verleidelijke Eric Fischl, tot een vrolijke, maar 'wie wil dat nou kopen' Jeff Koons, een fijne Paulina Olowska, een lekkere grote Giuseppe Penone en een wulpse Tony Cragg...heerlijk! Het gaf me een ouderwets snoepwinkel-gevoel: zo van 10 gulden in je zak en alles is te koop...
En ja, sommige mensen hebben het geld en besteden dat dan ook aan kunst...gelukkig....Ik heb zelf ook even lekker gefantaseerd welke ik allemaal zou willen hebben...

Hirst #14 Rooms, Art Basel 2014

14 rooms (een van de satellietbeurzen) bewijst maar weer eens dat performances weer helemaal in zijn..., maar dan nu zonder het oubollige jaren '70 schaamhaar, joepie! Via een brede hal kon je toegang krijgen tot 14 kamers/ zaaltjes waar je steeds opnieuw werd verrast. De indeling van de tentoonstelling riep bij mij spanning op ...die van een boudoir- een plek waar speciaal iets voor mij is gemaakt/ zat te wachten. Eerst nog verborgen, maar tegelijkertijd klaar om uitgepakt te worden ...en dat 14 keer.
Soms was er een performance van een persoon of personen, soms was de bezoeker (dus ikzelf) de performer door de dwingende vorm van het kunstwerk. Sta je een half uur in de rij voor een deur - mag je er eindelijk in- en loop je over het zachte Perzische tapijt naar een lijst met daarin een spiegeltje waar je met jezelf wordt geconfronteerd. Ik keek....dat was schrikken. En toen ik eruit wilde moest ik bonzen op de deur. De deurknop was verwijderd aan de binnenkant!
Of ik stap een kamer binnen waar mensen mij als een grote marcherende mixer door de kamer voortdansen/ duwen zonder me aan te raken (Allora en Calzadilla, Revolving Door). Groepsdruk, dwang en de macht van het collectief even aan den lijve ondervonden. Niet fijn. Wel indrukwekkend. Of Hirst die me liet inzien dat de begrippen hetzelfde, identiek en synchroon niet dezelfde betekenissen hebben met zijn installatie met een eeneiige tweeling. In mijn hoofd word ik een filosoof! Kunst is mooi, schuurt en verrijkt- voel ik weer eens.

Uiteraard heb ik me ook vergaapt aan de stad, de ontzettend rijke mensen, mooie schoenen en tasjes, botox, genoten van het lekkere eten en me draaierig gedanst. Ik had een lekker Follow the white rabbit-gevoel een paar dagen. Hieronder een beeldverslag... en voor meer kijkjes in de keuken: kijk eens hier of hier.

Hé Art Basel, ik ben maagd af, maar mag ik nog een keer alsjeblieft- dan met een beetje meer ervaring- maar wel wat minder onbevangen? Al was het maar om me weer even een paar seconde Bond Girl te voelen...

Even Bondgirl bij Patrik Fredrikson and Ian Stallard / Swarovski 

Over de blote billen lopen bij satellietbeurs Liste

Audi TT ontwerper Konstantin Grcic maakte deze 'superufo', voor de Audi stand op Art Basel Miami Design

:-)- geen kunst maar gewoon de wc...

Satellietbeurs Unlimited met o.a. Xu Zhen (links)

Lekker typisch Art Basel: de hulk van Koons in , beveiliger kijkt naar mooie dame.. 

Ik doe een freestyle performance in de rode kapel van Rodney McMillian op Unlimited 

Vrouw aan het werk, man heeft zich ingenesteld...hard werken hoor, die galeristen...op Art Basel Miami Design

Pffff....daar word je moe van...Art Basel!

Slapen in kunst

We rijden door de desolate Zeeuwse velden met omgeploegde klei- hier en daar wappert de vlag met de leeuw: ik worstel en ontzwem.

Aan het einde van zo'n veld staat het huis van André Smits. Achter een rijtje bomen. 

André himself is er niet. We hebben een sleutel. Hij is op zijn never ending roadtrip om kunstenaars te fotograferen. Dat project heeft hem nu naar China gevoerd en wij mogen slapen in zijn huis, een kunstwerk op zichzelf.

Een paar jaar geleden zei hij zijn baan op en fotografeert kunstenaars en galleristen en andere mensen die met of voor kunstenaars werken. Een ander leven: met een missie, misschien veel eenvoudiger maar niet gehinderd door verplichtingen. Op de muren van zijn huis zijn hun namen te vinden. Via een van hen komt hij weer in contact met anderen. Op de muren, meen ik de connecties te kunnen ontwaren, gekoppeld aan de plekken waar ze verblijven. 

Vorig jaar fotografeerde hij mij ook. Op de rug in mijn kantoor- zoals zo velen voor mij en na mij. Een mooie ontmoeting. Nu slaap ik in die ontmoeting. Met een paar kinderen. Als ze moe maar voldaan in hun bedden liggen, lezen ze de namen voor van de muur- ook die van 6 jaar die net kan lezen. Beetje wennen dat huis, maar misschien wel leuker dan een Center Parkshuisje...