Ranking the...museumtoiletten ;-)

Diverse musea krijgen tegenwoordig bezoek van 'narb-ers'. Een nieuw soort museumbezoekers, zul je denken? Het zijn in ieder geval mensen met een mening én mensen in bezit van mobiel internet. Op de site http://narb.me/ (nog beta versie) kun je commentaar geven en (kunst)tentoonstellingen een beoordeling geven. Ranking the arts exhibition dus. Nu nog alleen voor mensen met een IPhone en diegene die mobiel internet hebben, een bescheiden groepje-dat wel snel groter wordt natuurlijk. Best goed idee, maar een vriend vroeg mij vanavond: 'is dat groepje wel representatief voor de meeste museumbezoekers?' Ik zei: 'Nee misschien niet: de narbleeftijd (ik schat de meeste narb-ers tussen de 20 en 40 jaar) is jonger dan de gemiddelde museumbezoeker'. Dat neemt niet weg dat het best een goed idee is, narb me. In de museumwereld wordt er volgens mij wat gemengd op gereageerd. De 1.0 mensen moeten- nog steeds- wennen aan het idee dat mensen een mening over je hebben die niet altijd onverdeeld positief is. Mijn idee is: hoe meer meningen hoe meer uitgebalanceerd de mening is die over je wordt geventileerd. En ja: vroeger gebeurde dat alleen in de kroeg, per telefoon of bij de bushalte en nu gebeurt dat- voor iedereen leesbaar- op internet. Wie weet kun je er soms ook nog iets van leren...

Ranking is wel in de mode. BNN Today laat luisteraars het nieuws ranken. Tegenwoordig kun je zelfs wc's ranken! Misschien een idee om ook museumtoiletten te ranken? Ga naar http://www.sitorsquat.com/sitorsquat/home en geef jouw mening, compleet met IPhone/ Blackberry applet. En een handig kaartje zodat je schone toiletten bij jou in de buurt kunt vinden. Maar in Nederland kunnen er nog wel wat meer aangemeld worden, wel handig...vooral als je nodig moet.

Hieronder de beste toiletscene ooit....maar zal wel laag eindigen op de ranking...die toilet......

Door de bril van....Museumblogger vraagt zich af

Wat een mooi plaatje he? Dit staat voor mij symbool voor de worsteling van presenteren. Want zo'n soort plaatje zien we graag: een voyeuristisch kiekje met een lekkere traditionele saus.
Kortom, veel vragen en weinig antwoorden vandaag.
Ik vraag me vaak af: hoe presenteer je? Vertel je je eigen verhaal, of dat van anderen? Blijf je vasthouden aan jouw eigen perspectief of probeer je je in te leven in de ander? Zeker als je over een andere cultuur of tijd vertelt? Wil je dan zo dichtbij mogelijk blijven bij het verhaal van die ander? Een historisch of 'volkenkundig' juist verhaal lijkt een (politiek) correcte keuze, maar is dat wel haalbaar? En wat is dat verhaal dan precies en welke schakeringen laat je omwille van de grote lijnen weg? En wat is een cultuur? En als de Britten het niet eens weten....
Met de opkomst van populair rechts krijgen dit soort vragen zelfs een politieke lading, merk ik terwijl ik dit schrijf.
Binnenkort hebben we tentoonstelling over kimono's in huis. De tentoonstelling komt uit de collectie van een verzamelaar. Die heeft met zijn eigen 'bril op' verzameld en gedocumenteerd. Daarmee heb je een verzameling objecten die elk hun eigen verhaal maar samen ook weer een bepaald verhaal vertellen. Dan is er toch niets mis mee om dat verhaal te volgen, niet?

Wow dit is de toekomst en I like it :-)
Als je dit om je nek houdt hoef je nooit meer te zoeken naar horloge, telefoon en misschien ook niet meer naar je sleutels: jaaaaaaaaaaa!!!!!