Wat een mooi plaatje he? Dit staat voor mij symbool voor de worsteling van presenteren. Want zo'n soort plaatje zien we graag: een voyeuristisch kiekje met een lekkere traditionele saus.
Kortom, veel vragen en weinig antwoorden vandaag.
Ik vraag me vaak af: hoe presenteer je? Vertel je je eigen verhaal, of dat van anderen? Blijf je vasthouden aan jouw eigen perspectief of probeer je je in te leven in de ander? Zeker als je over een andere cultuur of tijd vertelt? Wil je dan zo dichtbij mogelijk blijven bij het verhaal van die ander? Een historisch of 'volkenkundig' juist verhaal lijkt een (politiek) correcte keuze, maar is dat wel haalbaar? En wat is dat verhaal dan precies en welke schakeringen laat je omwille van de grote lijnen weg? En wat is een cultuur? En als de Britten het niet eens weten....
Met de opkomst van populair rechts krijgen dit soort vragen zelfs een politieke lading, merk ik terwijl ik dit schrijf.
Binnenkort hebben we tentoonstelling over kimono's in huis. De tentoonstelling komt uit de collectie van een verzamelaar. Die heeft met zijn eigen 'bril op' verzameld en gedocumenteerd. Daarmee heb je een verzameling objecten die elk hun eigen verhaal maar samen ook weer een bepaald verhaal vertellen. Dan is er toch niets mis mee om dat verhaal te volgen, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten