Wij- educatiemensen- hebben toch een hoog geitenwollensokken imago. Lekker froebelen voor 10 zielige kindjes, of een rondleiding voor een groepje Gooise vrouwen. Tenminste zo denk ik dat sommige buitenstaanders het beroep zien.
Zelf vinden we dat de meest fantastische inhoudelijke, kunsteducatieve, pedagogische programma's bedenken. We zorgen voor het museumpubliek van de toekomst, we brengen creativiteit, verwondering,....we zijn vol passie voor ons vak. Kortom er valt niets meer te verbeteren. Wij museumeducatoren zijn cultuurheiligen, hoeders van ons erfgoed. Amen.
Maar vaak komen er maar drie mensen of -ja zelfs maar liefst!- tien deelnemers opdagen voor ons mooie programma. Misschien toch een beetje te weinig inlevingsvermogen in ons publiek? Of is het toch (weer) de schuld van de afdeling communicatie die ons programma niet heeft gecommuniceerd?
Nee, natuurlijk niet. Ik denk dat wij ons iets moeten aantrekken van ons publiek. Voor wie maken we het? En heeft die groep interesse in het onderwerp? Is er enige nieuwsgierigheid naar wat wij zo graag aan ze willen vertellen? Vandaag zei een vriendin en museumcollega 'dat een potentiele sponsor haar vroeg in haar kindermuseum serieus te overwegen toch ook eens een tentoonstelling te maken over oud speelgoed' En zij merkte terecht op: 'en ja- daar zit een kind natuurlijk op te wachten'. Of in ieder geval dat dacht ze dat maar durfde dat op moment uit beleefdheid niet te zeggen.
Nieuwsgierigheid, hoe werkt dat eigenlijk en waar komt het vandaan? Uit eigen observering weet ik dat museumbezoekers die uit eigen beweging naar het museum komen, nieuwsgieriger zijn. Dit in tegenstelling tot de scholieren die met een verveelde docent voorop door de cultuurcoordinator worden gestuurd naar het museum.
Bekijk de filmpjes en overweeg eens niet verwondering, creativiteit maar grenzeloze nieuwsgierigheid voorop te stellen. Nieuwsgierige bezoekers blijken 'significantly more positive about the museum, more likely to believe the staff cares about them, and more likely to support the museum for philanthropic reasons versus just the family budget. That is, curious adults are more likely to be what we call “Museum Advocates.” And we believe that curious adults are much more likely to raise curious children, for whom creativity is a natural outgrowth.'1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten