Boijmans' Rothko in KunsthalDeze blogpost heeft een tijdje geparkeerd gestaan en heeft me wat gepieker gekost. Ik heb namelijk dit onderwerp nog niet goed in beeld, maar ben nog zoekende. Ik heb besloten dit toch online te zetten als een ongoing gedachtespinsel. Dat mag als je blogt. Toch?
Ik ben namelijk geintereseeerd geraakt in wat in de museumwereld multilayering en crossover wordt genoemd, maar waarover ik in de Nederlandse museumliteratuur helemaal niets over kan vinden. Het doel hiervan is musea toegankelijker te maken voor een breder publiek.
Als je een tentoonstelling maakt kun je ervoor kiezen de werken bijvoorbeeld thematisch of chronologisch op te hangen. Vaak ziet de tentoonstelling eruit als een soort boek met hoofdstukken: groter tekstbord met uitleg/ introductie, kunstwerk, tekstbordje, kunstwerk, tekstbordje, etc. prima natuurlijk. Het kunstwerk spreekt voor zich. En voor wie behoefte heeft: die leest de tekstborden of neemt de audiotour.
Multilayering is een andere inovatieve manier van tentoonstellen. Die neemt het publiek als uitgangspunt. Zodat een tentoonstelling voor verschillende leeftijdgroepen interessanter wordt. Dat kan specifiek voor kinderen zijn maar het zou ook eens aardig zijn om speciaal een tentoonstelling te maken voor babyboomers. Multilayering betekent- volgens mij- dat je in de uitleg bij de kunstvoorwerpen, kennis op verschillende niveaus aanbiedt, van de zeer ervaren 'kunstvreter' tot de minder frequente musuembezoeker. Bijvoorbeeld voor mindertalige bezoekers (en dat kunnen jonge bezoekers zijn) meer kernachtige teksten met minder kunsthistorische begrippen. Denk bijkvoorbeeld aan het aanbieden van tekst die ouders aan hun kinderen kunne voorlezen. Of bied meer gesproken tekst aan, of een spel of activiteit waar je de essentie van het kunstwerk al doende leert. Je verplaatst je dus in je doelgroep en gaat met die kennis aan de slag. Daarbij is niet alleen de informatie van belang ook de manier waarop je de voorwerpen plaatst kan van belang zijn om de blik te sturen, onverwachte reacties op te roepen. Multilayering kan de nieuwsgierigheid prikkelen en stimuleren om op zoek te gaan in die werled van kunst. Voor het museum is het uiteindelijk ook gunstig. Je bereikt een groter publiek want de meeste 30+ bezoekers hebben nu eenmaal kinderen, die ze graag meenemen. In televisie- en filmland is dat al langer gebruikelijk, denk aan films zoals Shrek en Alladin en programma's als Ik hou van Holland die zowel voor ouders als kinderen een leuk tijdverdrijf zijn.
Ik ben namelijk geintereseeerd geraakt in wat in de museumwereld multilayering en crossover wordt genoemd, maar waarover ik in de Nederlandse museumliteratuur helemaal niets over kan vinden. Het doel hiervan is musea toegankelijker te maken voor een breder publiek.
Als je een tentoonstelling maakt kun je ervoor kiezen de werken bijvoorbeeld thematisch of chronologisch op te hangen. Vaak ziet de tentoonstelling eruit als een soort boek met hoofdstukken: groter tekstbord met uitleg/ introductie, kunstwerk, tekstbordje, kunstwerk, tekstbordje, etc. prima natuurlijk. Het kunstwerk spreekt voor zich. En voor wie behoefte heeft: die leest de tekstborden of neemt de audiotour.
Multilayering is een andere inovatieve manier van tentoonstellen. Die neemt het publiek als uitgangspunt. Zodat een tentoonstelling voor verschillende leeftijdgroepen interessanter wordt. Dat kan specifiek voor kinderen zijn maar het zou ook eens aardig zijn om speciaal een tentoonstelling te maken voor babyboomers. Multilayering betekent- volgens mij- dat je in de uitleg bij de kunstvoorwerpen, kennis op verschillende niveaus aanbiedt, van de zeer ervaren 'kunstvreter' tot de minder frequente musuembezoeker. Bijvoorbeeld voor mindertalige bezoekers (en dat kunnen jonge bezoekers zijn) meer kernachtige teksten met minder kunsthistorische begrippen. Denk bijkvoorbeeld aan het aanbieden van tekst die ouders aan hun kinderen kunne voorlezen. Of bied meer gesproken tekst aan, of een spel of activiteit waar je de essentie van het kunstwerk al doende leert. Je verplaatst je dus in je doelgroep en gaat met die kennis aan de slag. Daarbij is niet alleen de informatie van belang ook de manier waarop je de voorwerpen plaatst kan van belang zijn om de blik te sturen, onverwachte reacties op te roepen. Multilayering kan de nieuwsgierigheid prikkelen en stimuleren om op zoek te gaan in die werled van kunst. Voor het museum is het uiteindelijk ook gunstig. Je bereikt een groter publiek want de meeste 30+ bezoekers hebben nu eenmaal kinderen, die ze graag meenemen. In televisie- en filmland is dat al langer gebruikelijk, denk aan films zoals Shrek en Alladin en programma's als Ik hou van Holland die zowel voor ouders als kinderen een leuk tijdverdrijf zijn.
Deze multilayering zorgt ervoor dat het museum leuk wordt om samen te bezoeken, een crossover museum. Een museum van de toekomst.
Graag zou ik meer lezen over dit onderwerp! Dus jullie tips zijn welkom!
Dit artikel is geinspireerd door het artikel van Dea Birkitt in the Guardian: http://www.guardian.co.uk/artanddesign/2008/mar/26/art.heritage
Graag zou ik meer lezen over dit onderwerp! Dus jullie tips zijn welkom!
Dit artikel is geinspireerd door het artikel van Dea Birkitt in the Guardian: http://www.guardian.co.uk/artanddesign/2008/mar/26/art.heritage
Geen opmerkingen:
Een reactie posten